Stefan wil zo graag een vader hebben. Een vader waar hij lief en leed mee kan delen, een vader die hij kan knuffelen. Hij heeft ook een vader, daar niet van. Deze geeft hem echter hooguit onderdak en eten, dat is het. Een knuffel? Nooit. Een gesprek? Nooit. Een compliment? Nooit. Ja, in één ding slaagt zijn vader: door hem straal te negeren, kijkt Stefan in toenemende mate enorm tegen hem op. Stefan groeit op met het idee dat deze relatie eigenlijk heel normaal is, maar als hij het huis uitgaat merkt hij toenemende behoeftes. Hij romantiseert zijn vader steeds verder en wil nu zij beiden volwassenen zijn het contact een nieuwe boost geven. Maar papa heeft de deur allang dichtgedaan: hij wil zo min mogelijk met Stefan te maken hebben. Is hem liever kwijt dan rijk. Maar Stefan geeft niet op en houdt vol. Hij wil koste wat het kost in papa’s leven komen. Persé dichterbij komen. En hij komt steeds dichterbij.
