In Tsjernobyl vond op 26 april 1986 de grootste kernramp ooit plaats. Daarmee veranderde van de ene op de andere dag het leven van veel mensen. Lena Sukhoviy was een van hen. Al snel moest haar gezin hun huis verlaten, niet wetend dat ze er nooit terug zouden komen. Dat het leven nooit hetzelfde zou worden. Dat alles, wat hun lief en dierbaar was, achtergelaten moest worden. En niet wetende dat ze haar speelgoed, haar kleren, vrienden, school, haar foto's en haar wortels zou missen.
“Mijn moeder verloor haar zelfbeheersing. Ze draaide zich om en met tranen in haar ogen, schreeuwde ze: ‘Er is geen thuis meer! Wij gaan nooit meer naar huis terug! Je zal het moeten doen met wat er nu is! Ik wil je hier niet meer over horen zeuren!’
In Het meisje zonder wortels beschrijft Lena Sukhoviy de impact die de kernramp op haar leven heeft gehad. Hoe ze net als een plant uit de grond getrokken was en ieder keer haar wortels opnieuw moest schieten.
Op een dag besloot zij terug te gaan naar Tsjernobyl om de door haar gemiste geboortegrond weer eens te bezoeken. Wellicht had ze deze reis nodig om verder te kunnen groeien.
“Mijn moeder verloor haar zelfbeheersing. Ze draaide zich om en met tranen in haar ogen, schreeuwde ze: ‘Er is geen thuis meer! Wij gaan nooit meer naar huis terug! Je zal het moeten doen met wat er nu is! Ik wil je hier niet meer over horen zeuren!’
In Het meisje zonder wortels beschrijft Lena Sukhoviy de impact die de kernramp op haar leven heeft gehad. Hoe ze net als een plant uit de grond getrokken was en ieder keer haar wortels opnieuw moest schieten.
Op een dag besloot zij terug te gaan naar Tsjernobyl om de door haar gemiste geboortegrond weer eens te bezoeken. Wellicht had ze deze reis nodig om verder te kunnen groeien.
