Kranten en tijdschriften staan vol van het drama van mislukte integratie. Probleemwijken, moslimjongeren, radicalisering: het zijn bij uitstek de politieke kwesties van dit moment. toch kent Nederland nog een ander drama. Het is stiller, saaier, onopvallender maar niet minder ergerlijk: we worden overwoekerd door een 'managerscultuur'. Hierdoor wordt alles onpersoonlijk gemaakt en 'opgelost'door er een zogenaamd project van te maken, natuurlijk met een manager aan het hoofd. Zo bouwen we stukje bij beetje een samenleving die aan niets zoveel doet denken als daan het communisme: strak geregeld, schijnbaar volmaakt gepland maar in feite volstrekt ondoorzichtig, ineffectief en voor alle betrokkenen een bron van ergernis. Misschien is de situatie wat dit betreft in Nederland nog wel ernstiger dan in de voormalige Sovjet-Unie. Ons systeem is immers langs democratische weg tot stand gekomen. Aan een dictatuur kun je een einde maken door je van de dictator te ontdoen, maar hoe ontdoe je je van de dictator die je zelf bent?
