Ahmad (°1 oktober 2000) was een schuchtere jongen van bijna negen toen zijn vader hem meenam, weg uit Afghanistan. Ze hadden een onbekende bestemming, ver van huis in het Westen. En een loodzware missie: een veilige toekomst vinden voor het hele gezin. Op zijn achttiende besloot Ahmad zijn herinneringen aan deze twee zware jaren op te schrijven. Hoe hij als kind de harde, maar ook de ontroerende momenten heeft beleefd. Hij wil zijn stem laten horen, en daarmee de stem van zovelen die een gelijkaardig verhaal hebben, maar nooit gehoord kunnen worden. Door zijn eigen verhaal in de wereld te zetten, wil hij vooral jonge mensen vertellen wat vluchten fysiek, mentaal en emotioneel betekent. En hoe belangrijk een vriendelijk gebaar, hoop en doorzetting zijn.
