Thom en Sjef zijn dertig jaar samen - vanaf een tijd dat homoseksualiteit nog nauwelijks bespreekbaar was - als blijkt dat Thom aan het dementeren is. Langzaam ziet Sjef zijn bruisende, intelligente en sociale partner veranderen in een onzekere en opvliegende man. Hij raakt hier aanvankelijk door in verwarring, tot hij begrijpt dat er echt iets mis is met Thom.
Sjef neemt meer en meer de zorg voor Thom op zich, en ondanks zijn verdriet en frustraties leert hij inzien dat hij hun tijd samen moet koesteren. Vanaf dat moment gaat hij er alles aan doen om iets moois te maken van wat hun nog rest aan toekomst.
In dit openhartige en ontroerende verslag beschrijft Sjef zijn leven met Thom, waarin hij probeert het verwoestende effect van dementie langzaam een plek te geven.
Ik ben niet kwijt is het relaas van een sterke liefde, die ondanks de sluipende en uiteindelijk fatale ziekte van Thom niets aan kracht verliest.
Sjef van Bommel (1943) werkte, na afgebroken studies psychologie en medicijnen, in het onderwijs en als manager en trainer in het welzijnswerk en in de gezondheidszorg. In 2000 richtte hij een eigen organisatieadvies- en trainingsbureau op.
Over Ik ben niet kwijt:
'Ik heb het met veel ontroering gelezen, ik herkende veel.'
heleen dupuis, hoogleraar medische ethiek en lid van de Eerste Kamer, wier partner is overleden aan alzheimer
'Mooi en ontroerend. Ik kon het niet neerleggen en heb het in één ruk uitgelezen.'
peter brusse, journalist en auteur
