Als je niet praat, dan stotter je ook niet, aldus mijn motto als 18-jarige. Het is een kenmerkende manier van denken waarin waarschijnlijk veel mensen die stotteren zich kunnen herkennen, terwijl ze er misschien liever niet zo in zouden staan. Met mijn verhaal wil ik overbrengen hoe je visie en instelling je stotter-ervaring ingrijpend kunnen veranderen. Door mijn eigen misstappen en valkuilen toe te lichten en te reflecteren in mijn verhaal vertel ik hoe mijn veranderingsproces tot stand is gekomen waardoor mijn motto nu luidt: een dag niet gestotterd is een dag niet geleefd!
