De Waffen-SS, als vierde 'legertak' van het Duitse leger, is nog altijd omgeven met een zekere mystiek. Sommige divisies, meestal uit de eerste lichtingen, hebben een algemene bekendheid, zoals Hitlers lijfwacht divisie, de 'Leibstandarte Adolf Hitler', of de divisie 'Das Reich'. Maar dat de Waffen-SS gedurende de oorlog uitgroeide tot een zeer aanzienlijke legermacht, van 38 divisies, is veel minder bekend. Met de grootschalige uitbreiding, ging langzaam aan ook het elitaire gehalte van de Waffen-SS naar beneden. Genivelleerd door massaliteit en het opnemen van grote aantallen buitenlanders ging het veldleger van de SS uiteindelijk ten onder in de straten van Boedapest, Berlijn, Wenen en in de mistige bossen van de Ardennen.
Dit boek volgt vooral de chronologische uitbouw van de Waffen-SS van elite tot massaleger. Wat duidelijk werd is dat Hitler steeds meer vertrouwde op zijn politieke soldaten. Hier lag een diep wantrouwen aan ten grondslag dat Hitler in z'n ziel koesterde voor de Pruisische adellijke elite in de 'Wehrmacht'. Na de Von Stauffenberg-aanslag in de zomer van 1944 leunde hij meer dan ooit op de Waffen-SS tijdens de belangrijke slagen. Dit was een voortzetting van de politiek die reeds bij de zomerveldslag rond Koersk in 1943 was ingezet. Na Stalingrad, waar het leger de scepter zwaaide, stond de Waffen-SS centraal. Bij Koersk, Tarnopol, Kowel, Normandië, de Ardennen, Boedapest, Wenen, Arnswalde en Berlijn speelde de Waffen-SS een belangrijke rol. Maar ook zij konden de krijgskansen niet meer doen keren. Hitler raakte gefrustreerd en dreigde met disciplinaire maatregelen tegen de Waffen-SS. 'Meer dan hun leven kunnen zij niet geven', merkte de Reichsführer-SS droogjes op. Onder het lijfmotto 'unsere Ehre heißt Treue' ging de Waffen-SS uiteindelijk ten onder.
