Kleine Romeinen

Volwassenen in het oude Rome waren per definitie survivors: zij die de gevaarlijke jaren van de vroege jeugd overleefd hadden. Want jong zijn in die wereld betekende in feite steeds balanceren op de rand van de dood. Van de pasgeborenen haalde bijna de helft het vijfde levensjaar niet, soms werden ze gedood omdat ze ongewenst waren, maar vaker had hun dood een natuurlijke oorzaak. Ook in de levensjaren erna bleef de kindersterfte groot.
Wat betekende dit voor de positie van het kind in gezin en maatschappij? Werden jonge kinderen daardoor met meer of misschien juist met minder liefde en zorg omgeven dan in onze tijd? Zag men de vroege kindertijd wel als een aparte fase in een mensenleven,waarvoor andere normen en regels golden dan voor pubers en volwassenen? In antwoord op deze vragen wordt in Kleine Romeinen een fascinerend en ontroerend beeld geschetst van de positie van het kind in de harde wereld van het oude Rome: hoe kinderen gevoed en opgevoed werden, hoe ze speelden en onderwijs kregen, maar ook hoe zij binnen de wereld van de volwassenen soms al op jonge leeftijd aan het werk moesten of ceremoni taken te vervullen kregen.
Christian Laes is docent van het Departement Klassieke Studies van de Katholieke Universiteit Leuven.
Johan Strubbe is docent Oude Geschiedenis aan de Universiteit Leiden.