Er wordt vaak gevraagd naar iemands leeftijd. Maar de leeftijd zegt vooral iets over onze tijdelijke aanwezigheid. Ieder heeft een x aantal jaren te leven. Soms (heel) kort, soms heel lang en vaak iets daartussen in. Maar hoe dan ook, je echte leef-tijd weet je pas als het einde daar is.
De vraag is: hebben we dan echt geleefd? Is de gekregen tijd dan echt beleefd? Deze dichtbundel wil jou aanzetten om na te denken over je leef-tijd. Misschien wil het jou nog veel meer het belang om echt vanuit je hart te leven laten voelen. Sterker nog, tussen de regels door klinkt een appel om niet te wachten tot echt leven niet meer lukt.
Nieko Noordzij heeft deze bundel geschreven naar aanleiding van zijn vijftigste verjaardag en het vijfentwintigjarig bestaan van de uitvaartonderneming die hij samen met zijn broer heeft. Dit waren voor hem markeringspunten om terug te zien, vooruit te kijken en vooral te beseffen dat het leven tijdelijk is. Hij schrijft zijn poëzie zoals we dit van hem gewend zijn in zijn vorige dichtbundels: verrassend, nadenkend, beschouwend.
