Op medisch-historisch vlak is de periode tussen Karel de
Grote (768) en het einde van de eerste kruistocht (1099)
vaak onderbelicht. Dit werk verhelpt hieraan. De ruim 330
jaar van dit onderzoek zijn in twee verdeeld: de bloeitijd van
de Karolingers (768-879) en de twee eerste eeuwen van hun
afstammelingen, met name de Vlaamse graven (880-1099).
In twee derden van de gekende aandoeningen van de Karolingische
vorsten, laten de bronnen toe een ziektediagnose te stellen of te benaderen.
Karel de Grote en zijn opvolgers gaven aan de geestelijkheid de opdracht
de ziekenzorg te organiseren. De bronnen lichten ons behoorlijk in over de
zorg van de zieke geestelijken, maar veel minder over die van de zieke leken.
Omdat het westen toen niet meer beschikte over de voornaamste medische
traktaten uit de oudheid, kon de geneeskunde weinig of niet deel uitmaken
van de Karolingische renaissance. Daarna komen de aandoeningen van de
Vlaamse graven en hun naasten aan bod, met onder meer de steenziekte van
Arnulf I de Grote, een mogelijk leprageval in zijn omgeving, de fatale ziekte
van zijn zoon Boudewijn III, alsook het levenseinde van koningin Mathildes
echtgenoot.
Ten slotte worden de toenmalige behandelingsvormen overlopen, inclusief
de miraculeuze genezingen, soms onder de vorm van slaapgenezing of
van duivelbanning. Deze bovennatuurlijke genezingen genoten toen meer
belangstelling dan de natuurlijke genezingskunst.
Grote (768) en het einde van de eerste kruistocht (1099)
vaak onderbelicht. Dit werk verhelpt hieraan. De ruim 330
jaar van dit onderzoek zijn in twee verdeeld: de bloeitijd van
de Karolingers (768-879) en de twee eerste eeuwen van hun
afstammelingen, met name de Vlaamse graven (880-1099).
In twee derden van de gekende aandoeningen van de Karolingische
vorsten, laten de bronnen toe een ziektediagnose te stellen of te benaderen.
Karel de Grote en zijn opvolgers gaven aan de geestelijkheid de opdracht
de ziekenzorg te organiseren. De bronnen lichten ons behoorlijk in over de
zorg van de zieke geestelijken, maar veel minder over die van de zieke leken.
Omdat het westen toen niet meer beschikte over de voornaamste medische
traktaten uit de oudheid, kon de geneeskunde weinig of niet deel uitmaken
van de Karolingische renaissance. Daarna komen de aandoeningen van de
Vlaamse graven en hun naasten aan bod, met onder meer de steenziekte van
Arnulf I de Grote, een mogelijk leprageval in zijn omgeving, de fatale ziekte
van zijn zoon Boudewijn III, alsook het levenseinde van koningin Mathildes
echtgenoot.
Ten slotte worden de toenmalige behandelingsvormen overlopen, inclusief
de miraculeuze genezingen, soms onder de vorm van slaapgenezing of
van duivelbanning. Deze bovennatuurlijke genezingen genoten toen meer
belangstelling dan de natuurlijke genezingskunst.
