Bijna zestig jaar geleden koos Johan Robesin (1942) voor een toekomst in de journalistiek. Hij had er op dat moment geen idee van hoe de maatschappij ingrijpend aan het veranderen was en daarmee ook het vak van verslaggever.
Als leerling bij het toenmalige Dagblad de Stem kwam hij al gauw tot het besef dat de krantenwereld aan de hondenriem liep van kerk en gezag. Wars van de regentencultuur in die dagen, voelde hij er niets voor om loopjongen van het nieuws te worden. Hij koos voor het zelf waarnemen en weergeven van gebeurtenissen. De reportagejournalistiek. Het nieuws halen bij de bron. Niet achter een bureau.
Een hard, slecht beloond bestaan. Zonder fatsoenlijk gereedschap. In een dikwijls knellende relatie met het hiërarchisch conservatisme. In dit boek schetst hij aan de hand van persoonlijke ervaringen het beeld van een rebelse verslaggever in de zestiger jaren van de vorige eeuw. Een groot contrast met de positie en werkwijze van de hedendaagse journalist.
Als leerling bij het toenmalige Dagblad de Stem kwam hij al gauw tot het besef dat de krantenwereld aan de hondenriem liep van kerk en gezag. Wars van de regentencultuur in die dagen, voelde hij er niets voor om loopjongen van het nieuws te worden. Hij koos voor het zelf waarnemen en weergeven van gebeurtenissen. De reportagejournalistiek. Het nieuws halen bij de bron. Niet achter een bureau.
Een hard, slecht beloond bestaan. Zonder fatsoenlijk gereedschap. In een dikwijls knellende relatie met het hiërarchisch conservatisme. In dit boek schetst hij aan de hand van persoonlijke ervaringen het beeld van een rebelse verslaggever in de zestiger jaren van de vorige eeuw. Een groot contrast met de positie en werkwijze van de hedendaagse journalist.
