Wanneer kan een gemeenschap op eigen kracht verder? Die vraag zouden hulporganisaties zichzelf voortdurend moeten stellen, vindt Betteke de Gaay Fortman. Maar in de praktijk domineert het verlangen om ‘minder ontwikkelde mensen’ in verre landen te ontwikkelen nog maar al te vaak, en die houding zit echte verandering in de weg. Je kunt mensen immers niet ontwikkelen – mensen ontwikkelen zichzelf.
Zelf heeft De Gaay Fortman zich als directeur van een filantropisch fonds jarenlang ingezet voor kinderen met een beperking en hun families in Nepal. De organisatie start niet met een duidelijk vooropgezet plan, maar onderzoekt ter plekke, in samenwerking met de lokale bevolking, wat er nodig is. Het credo is: zo veel mogelijk bereiken met zo weinig mogelijk middelen in een zo kort mogelijke tijd. En vanaf het begin is het doel om zo snel mogelijk weer te kunnen vertrekken.
In dit boek vertelt De Gaay Fortman het meeslepende verhaal van haar ervaringen in Nepal, Congo en Bangladesh en de lessen die ze daaruit trok. Ze biedt een eigenzinnige blik op ontwikkelingssamenwerking en stelt de essentiële vraag: hoe kunnen we mensen ver weg écht helpen meer grip te krijgen op hun leven?
Zelf heeft De Gaay Fortman zich als directeur van een filantropisch fonds jarenlang ingezet voor kinderen met een beperking en hun families in Nepal. De organisatie start niet met een duidelijk vooropgezet plan, maar onderzoekt ter plekke, in samenwerking met de lokale bevolking, wat er nodig is. Het credo is: zo veel mogelijk bereiken met zo weinig mogelijk middelen in een zo kort mogelijke tijd. En vanaf het begin is het doel om zo snel mogelijk weer te kunnen vertrekken.
In dit boek vertelt De Gaay Fortman het meeslepende verhaal van haar ervaringen in Nepal, Congo en Bangladesh en de lessen die ze daaruit trok. Ze biedt een eigenzinnige blik op ontwikkelingssamenwerking en stelt de essentiële vraag: hoe kunnen we mensen ver weg écht helpen meer grip te krijgen op hun leven?
