In dit prikkelende essay keert Joke Hermsen terug naar haar studententijd, toen ze naar Parijs trok om te werken aan haar proefschrift over ‘Het denken van het sekseverschil’ en ‘De positie van vrouwen binnen de filosofie.’ De colleges die ze bij – mannelijke – professoren volgde “hadden mij ondanks hun eruditie en diepzinnigheid toch vaak de indruk gegeven dat er iets wezenlijks aan hun betogen miste, namelijk het perspectief van de andere helft van de wereldbevolking.”
Hermsen beschrijft stijlvol hoe ze op zoek ging naar een denken dat tussen dat van Simone De Beauvoir en dat van Luce Irigaray zou in liggen. “Ik wist niet goed hoe ik deze strijd moest beoordelen; soms meende ik dat De Beauvoir de beste argumenten had, dan weer Irigaray. Ik was op zoek naar een manier van denken, die de zorgen van beide filosofes kon wegnemen, zonder van mij een ‘man’ dan wel een ‘vrouw’ te willen maken.” In haar zoektocht naar dat denken, rekent ze op hulp van Hannah Arendt wier The Human Condition haar mee naar Parijs vergezelt.
Hermsen beschrijft stijlvol hoe ze op zoek ging naar een denken dat tussen dat van Simone De Beauvoir en dat van Luce Irigaray zou in liggen. “Ik wist niet goed hoe ik deze strijd moest beoordelen; soms meende ik dat De Beauvoir de beste argumenten had, dan weer Irigaray. Ik was op zoek naar een manier van denken, die de zorgen van beide filosofes kon wegnemen, zonder van mij een ‘man’ dan wel een ‘vrouw’ te willen maken.” In haar zoektocht naar dat denken, rekent ze op hulp van Hannah Arendt wier The Human Condition haar mee naar Parijs vergezelt.
