Op dinsdag 1 oktober 2019 wordt de Haagse wethouder en locoburgemeester Richard de Mos met veel vertoon van macht door de Rijksrecherche van zijn bed gelicht. Hij blijkt tot zijn grote verbazing (en woede) te worden verdacht van corruptie, omkoping, het schenden van het ambtsgeheim en later ook nog deelname aan maar liefst twee criminele organisaties.
Is Richard de Mos inderdaad de crimineel die Openbaar Ministerie en diverse media sindsdien van hem proberen te maken? Of is hier sprake van een politiek gestuurde zaak met twee doelen. Ten eerste: voorkomen dat deze outsider tijdelijk opvolger werd van de toenmalige burgemeester Pauline Krikke, over wie daags na de inval bij De Mos een vernietigend rapport van de Onderzoeksraad voor Veiligheid zou verschijnen dat tot haar aftreden leidde. Ten tweede: het voor jaren kaltstellen van de leider van een lokale partij die met zijn succesvolle Ombudspolitiek alle gevestigde partijen in de Hofstad aan het verpletteren was.
De Mos is niet de man die lijdzaam toeziet hoe hij gesloopt wordt en besloot zíjn kant van het verhaal op te schrijven. In dit boek vecht hij terug van een achterstand in punten, die de meeste andere targets van het OM tot opgave zouden hebben verleid. Het is een intrigerend verhaal met als centrale vraag: wíe is hier nu eigenlijk integer? Is dat het Openbaar Ministerie? Zijn dat de politici, van raadsleden tot ministers aan toe, van de gevestigde partijen? Of is het juist die gewone Hagenees Richard de Mos, die als ‘ongewenste vreemdeling’ in de politiek keihard knokt voor zijn mensen, de kiezers?
Is Richard de Mos inderdaad de crimineel die Openbaar Ministerie en diverse media sindsdien van hem proberen te maken? Of is hier sprake van een politiek gestuurde zaak met twee doelen. Ten eerste: voorkomen dat deze outsider tijdelijk opvolger werd van de toenmalige burgemeester Pauline Krikke, over wie daags na de inval bij De Mos een vernietigend rapport van de Onderzoeksraad voor Veiligheid zou verschijnen dat tot haar aftreden leidde. Ten tweede: het voor jaren kaltstellen van de leider van een lokale partij die met zijn succesvolle Ombudspolitiek alle gevestigde partijen in de Hofstad aan het verpletteren was.
De Mos is niet de man die lijdzaam toeziet hoe hij gesloopt wordt en besloot zíjn kant van het verhaal op te schrijven. In dit boek vecht hij terug van een achterstand in punten, die de meeste andere targets van het OM tot opgave zouden hebben verleid. Het is een intrigerend verhaal met als centrale vraag: wíe is hier nu eigenlijk integer? Is dat het Openbaar Ministerie? Zijn dat de politici, van raadsleden tot ministers aan toe, van de gevestigde partijen? Of is het juist die gewone Hagenees Richard de Mos, die als ‘ongewenste vreemdeling’ in de politiek keihard knokt voor zijn mensen, de kiezers?
