Kien Krewinkel groeit op als oudste dochter van een groot gezin in het Maastricht van de jaren vijftig. Haar moeder, een verbitterde en jaloerse vrouw, scheldt, slaat en klaagt. Kinderen krijgen en verzorgen ziet zij als een zware straf. Kiens vader werkt als zelfstandig schilder maar gaat door geldnood gedwongen in de Belgische mijnen werken. Hij slaagt er ondanks de luide protesten van zijn vrouw in om zijn dochter te laten studeren en Kien, het meisje met de bemorste kleren, wordt Karin, een gewaardeerde docente. Totdat ze een ziekte krijgt die je niet kunt aantonen en evenmin genezen.
Of rasvertelster Christine Crutsen nu schrijft over Karins studietijd bij de nonnen, over haar leerlingen, grootgebracht met donker bier en suiker, of over de jarenlange worsteling met haar ziekte, haar stijl is pakkend, oorspronkelijk en warm. Zij heeft een verhaal gecomponeerd dat even onvergetelijk als aangrijpend is en ondanks de extreme omstandigheden is doortrokken van optimisme en levensmoed.
Of rasvertelster Christine Crutsen nu schrijft over Karins studietijd bij de nonnen, over haar leerlingen, grootgebracht met donker bier en suiker, of over de jarenlange worsteling met haar ziekte, haar stijl is pakkend, oorspronkelijk en warm. Zij heeft een verhaal gecomponeerd dat even onvergetelijk als aangrijpend is en ondanks de extreme omstandigheden is doortrokken van optimisme en levensmoed.
