De manier waarop Nederlanders en Indonesiërs tussen 1917 en 1949 tot de keuze kwamen voor een federatieve staatsvorm voor Indonesië is het centrale thema van dit boek. Uitgangspunt daarbij was de vraag wat er nu waar is van het in de historiografie telkens terugkerende verhaal dat federatievorming een vorm van Nederlandse verdeel-en-heerspolitiek was. In zeven hoofdstukken, chronologisch geordend, wordt het pleidooi voor een federatieve staatkundige constructie voor Indonesië gevolgd, evenals de uiteenlopende betekenissen die daar in de loop der tijd door verschillende Nederlandse en Indonesische politici aan werd gegeven. Het stereotiepe verhaal krijg door deze historische reconstructie steeds meer dimensies en wordt uiteindelijk weerlegd. Misplaatst paternalisme, eerder dan imperialisme, was de dominante lijn van de Nederlanders; federalisme onder Indonesiërs betekende niet zozeer het buigen voor Nederlandse verdeel-en-heerspolitiek, maar was een dragend bestanddeel van het doelgerichte streven naar onafhankelijkheid waarover onder Indonesische politici consensus bestond.
