Nederland’s Beschaving in de Zeventiende Eeuw is een cultuurhistorische studie van de hand van Johan Huizinga. Het boek analyseert de maatschappelijke en psychologische structuur van de Nederlandse Republiek tijdens de Gouden Eeuw.
Huizinga richt zich niet primair op politieke of militaire gebeurtenissen, maar op de mentaliteit en de culturele dynamiek van de tijd. Hij onderzoekt de fundamentele spanningen en tegenstrijdigheden die de zeventiende-eeuwse samenleving kenmerkten. Centraal staat de paradoxale relatie tussen de materiële rijkdom en de calvinistische moraal, die een diepgaande invloed had op zowel de kunsten (waaronder schilderkunst en literatuur) als het dagelijks leven.
Dit werk biedt een gedetailleerde blik op factoren als religie, burgerschap, vaderlandsgevoel, opvattingen over schoonheid en de identiteit en beschaving van Nederland in deze invloedrijke periode. Nederland’s Beschaving in de Zeventiende Eeuw geldt als een standaardwerk binnen de Nederlandse geschiedschrijving en cultuurwetenschappen.
Huizinga richt zich niet primair op politieke of militaire gebeurtenissen, maar op de mentaliteit en de culturele dynamiek van de tijd. Hij onderzoekt de fundamentele spanningen en tegenstrijdigheden die de zeventiende-eeuwse samenleving kenmerkten. Centraal staat de paradoxale relatie tussen de materiële rijkdom en de calvinistische moraal, die een diepgaande invloed had op zowel de kunsten (waaronder schilderkunst en literatuur) als het dagelijks leven.
Dit werk biedt een gedetailleerde blik op factoren als religie, burgerschap, vaderlandsgevoel, opvattingen over schoonheid en de identiteit en beschaving van Nederland in deze invloedrijke periode. Nederland’s Beschaving in de Zeventiende Eeuw geldt als een standaardwerk binnen de Nederlandse geschiedschrijving en cultuurwetenschappen.
