Niemandsland

Carl Sørensen zit in een verpleegtehuis. Tegen zijn zin. Ruim negentig jaar oud, een heel leven achter zich, en niets dat beklijft. Ja, de moeilijke jeugd en de angsten zijn er nog, ergens, maar de woorden die erbij horen zijn bijna verdampt.
Zijn dochter blijft hem bezoeken, maar de gesprekken lopen stroef. Vader en dochter tasten naar elkaars liefde, maar de aftakeling zit in de weg. Het grote familiegeheim dat Sørensen bij zich draagt, zal hij binnenkort mee zijn graf in nemen: nu hij dementeert, is het bijna niet meer mogelijk over het verleden te praten en ermee in het reine te komen. Niemandsland is een roman die zich laat vergelijken met Hersenschimmen van Bernlef, maar die niet alleen de verdwijning van de hoofdpersoon beschrijft, maar ook laat zien hoe moeilijk het voor kinderen kan zijn met hun ouders in gesprek te blijven: We doen ons best elkaar te blijven bereiken, hopend dat we ooit zullen slagen.
Een van de mooiste en krachtigste beschrijvingen van de ouderdom in de hedendaagse literatuur. Tegelijkertijd een bezield inzicht in de manier waarop we met elkaar omgaan in een maatschappij die zich laat voorstaan op haar menselijkheid en naastenliefde.' - ]ens Andersen, Berlingske Tidende