Julia de Jong is zesendertig jaar, net getrouwd en vol verlangen naar een kind. Als kind is Julia zelf geadopteerd en ze verheugt zich enorm op ‘een eigen stukje vlees en bloed’ en vooral ook op het moederschap. Haar biologische klok tikt tijdens het lange traject waarin Julia en haar man telkens hun grenzen moeten verleggen. Hun kinderwens wordt zwaar op de proef gesteld. Iets wat zo vanzelfsprekend lijkt, wordt een lange moeizame weg; angst, frustratie, pijn, woede, hoop en wanhoop worden dagelijkse kost. De ‘onbegrepen onvruchtbaarheid’ zorgt voor de nodige spanningen, zowel in de relatie als in de directe omgeving. ‘Onbegrepen’ door de artsen omdat er geen aanwijsbare reden is, ‘onbegrepen’ door de omgeving omdat niemand precies voelt wat er tijdens een dergelijk traject allemaal met je gebeurt. Zelfs Julia begrijpt haar eigen emoties en gevoel af en toe niet meer en verbaast zich over het ‘oermonster’ dat in haar schuilt. Toch zorgt dit ‘oermonster’ er voor dat Julia vol blijft houden, haar hormonen en emoties iedere keer weer opnieuw de baas wordt en telkens weer een nieuwe deur opent om doorheen te gaan. Uiteindelijk wordt, na vele medische behandelingen, eiceldonatie haar laatste hoop. Julia en haar man besluiten om in het buitenland een laatste poging te wagen om door middel van anonieme eiceldonatie hun kinderwens te vervullen.
