JEUGDZORG: LEER BIJ ELKE FOUT DIE U MAAKT, HOEZEER HET ONZE KINDEREN RAAKT
Beste lezer,
Ik heb het boek van Hetty gelezen. Hetty’s boek leest als een thriller, maar is de bittere waarheid. Ze omschrijft hoe haar ideale man al 17 jaar haar VIER kinderen bij haar weghoudt en hoe hij zijn macht hierbij gebruikt, hoe hij de instanties beïnvloedt, en hoe hij haar langzaam dood maakt door haar haar vrijheid te ontnemen bij elke stap die ze neemt.
Aangezien het non-fictie betreft, ontkom je niet aan de omschrijving van de partnersituatie. Als er over en weer eigenschappen worden toebedeeld die een psycholoog of psychiater zou moeten vaststellen, dan beland je in een ‘so called’ vechtscheiding.
Het verhaal over de ‘Raad voor de ‘Kinderbescherming’ de ‘Jeugdzorg’, en de mishandeling naar moeder toe is één op één toepasbaar op mij, ondergetekende, als mishandelde vader.
We zijn dan in onze situatie 10 jaar verder, Hetty is inmiddels 17 jaar verder, mijn verhaal is gelijkaardig. In principe kennen Hetty’s kinderen hun moeder al niet meer. ‘Ouderverwijdering is kindermishandeling’ zoals Hetty het zegt.
De ouder die de kinderen heeft (genomen) staat 10-1 voor. De Raad en de Zorg denken: ‘De kinderen zitten daar en schijnbaar gaat alles goed, als we de kinderen verplaatsen dan lopen we het risico dat de niet verzorgende ouder wel eens de door de andere ouder voorspelde rare dingen zou kunnen doen. En wie is dan daarvoor verantwoordelijk?? Juist: wij, de Raad en de Zorg, dus lekker laten zitten en hem/haar de zin geven.’ Hetty’s verhaal leest als een jongensboek met een diepe achtergrond. Zij schuwt niet, om alle partijen te benoemen. Ze toont in dit boek bewijsmateriaal, zodat een en ander heel herkenbaar is voor een lezer met dit soort akelige ervaringen.
Wij moeten ons in Nederland schamen dat dit alles anno 2021 mogelijk is. Onze kinderen gaan boven alles, en verdienen liefde en bescherming van zowel hun vader áls hun moeder. Daar zouden de instanties zich eens op moeten concentreren.
Dit boek is een eye-opener en toont, hoe het over de hoofden van kinderen en ‘dankzij’ de instanties onherstelbaar mis kan gaan.
Emile Ratelband
Beste lezer,
Ik heb het boek van Hetty gelezen. Hetty’s boek leest als een thriller, maar is de bittere waarheid. Ze omschrijft hoe haar ideale man al 17 jaar haar VIER kinderen bij haar weghoudt en hoe hij zijn macht hierbij gebruikt, hoe hij de instanties beïnvloedt, en hoe hij haar langzaam dood maakt door haar haar vrijheid te ontnemen bij elke stap die ze neemt.
Aangezien het non-fictie betreft, ontkom je niet aan de omschrijving van de partnersituatie. Als er over en weer eigenschappen worden toebedeeld die een psycholoog of psychiater zou moeten vaststellen, dan beland je in een ‘so called’ vechtscheiding.
Het verhaal over de ‘Raad voor de ‘Kinderbescherming’ de ‘Jeugdzorg’, en de mishandeling naar moeder toe is één op één toepasbaar op mij, ondergetekende, als mishandelde vader.
We zijn dan in onze situatie 10 jaar verder, Hetty is inmiddels 17 jaar verder, mijn verhaal is gelijkaardig. In principe kennen Hetty’s kinderen hun moeder al niet meer. ‘Ouderverwijdering is kindermishandeling’ zoals Hetty het zegt.
De ouder die de kinderen heeft (genomen) staat 10-1 voor. De Raad en de Zorg denken: ‘De kinderen zitten daar en schijnbaar gaat alles goed, als we de kinderen verplaatsen dan lopen we het risico dat de niet verzorgende ouder wel eens de door de andere ouder voorspelde rare dingen zou kunnen doen. En wie is dan daarvoor verantwoordelijk?? Juist: wij, de Raad en de Zorg, dus lekker laten zitten en hem/haar de zin geven.’ Hetty’s verhaal leest als een jongensboek met een diepe achtergrond. Zij schuwt niet, om alle partijen te benoemen. Ze toont in dit boek bewijsmateriaal, zodat een en ander heel herkenbaar is voor een lezer met dit soort akelige ervaringen.
Wij moeten ons in Nederland schamen dat dit alles anno 2021 mogelijk is. Onze kinderen gaan boven alles, en verdienen liefde en bescherming van zowel hun vader áls hun moeder. Daar zouden de instanties zich eens op moeten concentreren.
Dit boek is een eye-opener en toont, hoe het over de hoofden van kinderen en ‘dankzij’ de instanties onherstelbaar mis kan gaan.
Emile Ratelband
