Ida Gerhardt (1905-1997) was de grande dame van de Nederlandse poëzie. Maar ze is ook de schrijver van levendige teksten, die ze heeft uitgesproken bij prijsuitreikingen en presentaties van haar dichtbundels. Tijdens archiefonderzoek voor haar Gerhardt-biografie ontdekte Mieke Koenen fascinerende lezingen die de dichteres heeft gehouden, onder meer op scholen en voor een Zutphense kunstkring.
In Plant, mens, dier is een twintigtal teksten voor het eerst samengebracht. Uniek is de rede die Gerhardt uitsprak tijdens een landelijke bijeenkomst van natuurorganisaties in Den Haag (1950). Daaruit blijkt dat zij driekwart eeuw geleden al in het openbaar optrad als voorvechtster van natuurbehoud. Ze verkondigde dat vernieling van natuur en landschap nauw samenhangt met morele en artistieke verloedering. Net als in haar gedichten luidde ze de alarmbel voor haar ‘Holland’. Daarnaast tonen deze teksten haar kijk op andere kunstvormen, zoals schilderijen, muziek, dans en beeldhouwwerk.
‘Te midden van de ontzettende stormen die over onze wereld razen, wil natuurbescherming een klein land min of meer ongerept houden. Onvermijdelijk dat ons werk dan ook meestal wordt gezien als een naïef en goed bedoeld pogen: het willen stuiten van een bergstroom met luciferstokjes.’
