Achteraf betreurde Natas haar beslissing de nachttrein, de pociąg, te boeken voor die avond. Veel te koud voor de tijd van het jaar, op dat station. Had ze dat maar tegen zichzelf gezegd. Nu zou het perron, de raspende luidspreker, die nacht voor altijd in haar geheugen gegrift staan. Ze nam plaats op de bank, naast een andere reizigster die niet opkeek uit haar boek. Achter haar het geluid van hoge hakken op de stenen stationstegels. Ze bogen af naar de andere bank, op perron twee. Verbazingwekkend genoeg was deze vrouw ook een reizigster. Met een rugzak. En een flesje water in haar hand. De luidspreker schraapte haar keel. ‘It’s not permitted to use your own drink or food on the platform’. De hakkenvrouw keek kwaad achterom. En zette de fles aan haar mond.
