Het begon in zijn jeugd- en adolescentiejaren altijd keurig, maar het eindigde meteen ook altijd wanhopig: Marcel Proust raakte verliefd op mooie Franse jongemannen (en soms dames) uit de gegoede stand en schreef hun hartstochtelijke liefdesbrieven - en werd consequent afgewezen. Later in zijn leven ging zijn voorkeur meer uit naar chauffeurs, kelners en jongensprostituées. Maar met hetzelfde resultaat. Midden in die zee van wanhoop en eenzaamheid staat zijn grote liefde voor zijn privé-chauffeur Alfred Agostinnelli fier overeind - totdat deze met zijn vrouw naar Zuid-Frankrijk verhuisde, vliegles nam en door waaghalzerig gedrag bij een oefenvlucht om het leven kwam. Ook deze liefde van Proust is naar alle waarschijnlijkheid platonisch geweest, zoals zovele, misschien wel alle - maar daarom des te diepgaander en schrijnender.
