Rony en Tony zijn in 1959 geboren. Ze hebben een druk bestaan geleid en in 2024 zijn ze met pensioen gegaan. Volgens de statistieken hebben ze nog 20 jaar te gaan. Twintig jaar van grote zwarte leegte, met kommer en kwel, of twintig jaar van onbeperkte mogelijkheden. Elke vrijdag rond vier uur treffen ze elkaar in brasserie In de Molen in Bierbeek, een gezellige bruine zaak met onovertroffen Stella en steak poivre crème, een stevige hap uit hun mager pensioentje. Daar kunnen ze een boom over opzetten, over de 1781 euro die ze iedere maand krijgen. Ze zijn te jong om bejaard genoemd te worden, en te oud om achter de jonge vrouwen te zitten. De grote vraag is echter, hoe gaan ze die 20 jaar op zinvolle en geestige manier doorbrengen, tot ze hun hoofd definitief neerleggen. Buiten de Molen raast de wereld in waanzin voorbij, en het is niet onwaarschijnlijk dat de wereldleiders met hun geriatrische pampers die wereld in brand gaan steken. Rony en Tony hebben beslist geen kranten meer te lezen, want die staan vol ellende en leugens.
Ze hebben genoeg om over te ouwehoeren en het leven heeft nog veel moois te bieden: kleinkinderen, vriendschap, Remco Evenepoel en Pink Floyd. Rony beslist vrijwilliger te worden, buschauffeur voor mensen met een beperking en Tony gaat een boek schrijven, een boek over humor. Zo valt er toch nog wat te lachen. Tot er iets gebeurt, en de vrijdagse happy hour tot een abrupte stop komt.
