Route 777
Route 777 is een mix van een autobiografie en een road novel. Als een Nederlandse Jack Kerouac raast Maurits over ’s Heren wegen, die voeren van Jakarta naar o.a. België, Nederland, Israël, India, Zuid-Afrika, Amerika en Australië. Ook heeft het iets van een ‘schelmenroman’, want Maurits mag ook graag de mensen in het ootje nemen, waarbij de zelfspot trouwens ook niet ontbreekt. En last but not least zou je het boek een eigentijdse versie mogen noemen van Jezus’ meesterlijke gelijkenis De Verloren Zoon. Maurits steekt ook niet onder stoelen of banken dat hij een gelovig mens is, die dat geloof anderen ook gunt. In die zin heeft dit boek ook een getuigend karakter, maar dan allesbehalve zoetsappig en voorspelbaar.
Tompot beschrijft zijn levensroute aan de hand van 11 haltes, die allemaal weer hun eigen verhalen oproepen. Met smaak en veel verbeelding worden ze verteld. Intussen lijkt Maurits vandaag de dag tot rust gekomen, op de tiende etage van een nieuwe woontoren in Gouda. Hoewel, rust… Volgens mij zal Maurits pas rust hebben als hij zijn laatste adem uitblaast en hij mag thuiskomen in dat ‘land van louter licht’, waar hij, vooral in het laatste hoofdstuk, zo aanstekelijk over schrijft. Tot dan hoop ik nog vaak te genieten van Maurits’ verhalen, zijn schrijfsels, zijn ontdekkingen in de Goudse Glazen, zijn eigen schilderijen, zijn gewaagde vergelijkingen en niet te vergeten: zijn humor.
Kees van den Berg, predikant te Gouda
Route 777 is een mix van een autobiografie en een road novel. Als een Nederlandse Jack Kerouac raast Maurits over ’s Heren wegen, die voeren van Jakarta naar o.a. België, Nederland, Israël, India, Zuid-Afrika, Amerika en Australië. Ook heeft het iets van een ‘schelmenroman’, want Maurits mag ook graag de mensen in het ootje nemen, waarbij de zelfspot trouwens ook niet ontbreekt. En last but not least zou je het boek een eigentijdse versie mogen noemen van Jezus’ meesterlijke gelijkenis De Verloren Zoon. Maurits steekt ook niet onder stoelen of banken dat hij een gelovig mens is, die dat geloof anderen ook gunt. In die zin heeft dit boek ook een getuigend karakter, maar dan allesbehalve zoetsappig en voorspelbaar.
Tompot beschrijft zijn levensroute aan de hand van 11 haltes, die allemaal weer hun eigen verhalen oproepen. Met smaak en veel verbeelding worden ze verteld. Intussen lijkt Maurits vandaag de dag tot rust gekomen, op de tiende etage van een nieuwe woontoren in Gouda. Hoewel, rust… Volgens mij zal Maurits pas rust hebben als hij zijn laatste adem uitblaast en hij mag thuiskomen in dat ‘land van louter licht’, waar hij, vooral in het laatste hoofdstuk, zo aanstekelijk over schrijft. Tot dan hoop ik nog vaak te genieten van Maurits’ verhalen, zijn schrijfsels, zijn ontdekkingen in de Goudse Glazen, zijn eigen schilderijen, zijn gewaagde vergelijkingen en niet te vergeten: zijn humor.
Kees van den Berg, predikant te Gouda
