Nu haar man is overleden staat Hilma er alleen voor. Het valt haar zwaar om in de dagen voor de Tweede Wereldoorlog het hoofd boven water te houden. Toch voelt Hilma zich vooral bevrijd door de dood van haar manisch depressieve man. De angst dat haar dochter Signe zijn aandoening heeft geërfd laat haar ook na zijn dood niet los. Signe heeft het, in tegenstelling tot haar moeder, moeilijk met het verlies van haar vader. Door dit verschil in gevoelens en de tegenstelling in persoonlijkheid groeien moeder en dochter steeds verder uit elkaar.
