“Waarom zijn je haiku’s zo triest?”, vroeg ze me, toen ze een van mijn nieuwe haiku’s las. Ik was me er niet van bewust dat veel van mijn haiku’s vergankelijkheid, dood of afscheid als thema hadden. Die dag besliste ik mijn eerste bundel van haiku’s en haibuns uit te geven. Ik hoopte dat Els, een kunstenares en vriendin, me zou kunnen helpen voor de vormgeving. Dat deed ze. Haar foto’s gaan op een heel bijzondere manier in dialoog met mijn gedichten. De vraag blijft waarom in veel van mijn haiku’s dood en vergankelijkheid opduiken. Misschien is dat omdat die thema’s voor mij onontwarbaar verstrengeld zijn met het leven? Of misschien kies ik die thema’s niet, maar kiezen die thema’s mij?
