In zijn derde bundel Titaan verliest Andrew Quail zich opnieuw in de vreugde van de taal, de reddingsboei waaraan hij zich vastklampt. In een stijl die zowel hard als ontroerend is schrijft hij over de wereld, zijn eeuwige zoektocht, de liefde en zijn demonen. Hij schrijft exuberant, genereus en overdadig, schroomt daarbij niets en spaart niemand. Dit alles zijn slechts enkele facetten van de wereld waaraan Andrew Quail een uitzonderlijk lyrische vorm weet te geven.
