TWEE GEZICHTEN
Martin heeft tijdens zijn dertigste verjaardag de fabriek van de familie over moeten nemen. Zo eiste de traditie dat. Ook zijn zoon zal, als hij dertig wordt, voor de leeuwen geworpen worden. Het hart van Martin klopt echter niet voor de chocoladefabriek van de familie. Liever was hij met zijn vrouw hun eigen droom nagejaagd.
Het ´directeurtje spelen´ vergt veel van hem en vreet alle energie uit zijn lichaam. Hij wordt op de fabriek door de omstandigheden gedwongen om toneel te spelen. Hij speelt er vaak de vrolijke joviale man die hij ooit was. Alleen thuis is dat anders, daar is hij tegenwoordig vaak niet meer te genieten. Slapen is zijn enige remedie om het onbegrip van zijn vrouw te weerstaan. Waarom zijn vrouw nog steeds bij hem is, is voor hem ook één groot raadsel. Tegen haar is hij alleen nog maar sacherijnig.
Zelf zou hij willen dat het anders was, maar op de fabriek moet hij die vrolijke noot blijven spelen. Niemand mag weten dat hij er langzaam maar zeker aan kapot gaat. De familie zou dat nooit accepteren. De traditie is heilig.
Hoe lang hij het nog vol gaat houden weet hij niet. Lang kan het niet meer zijn. Dat mag niet, want dat houdt hij niet vol. Er moet snel iets gebeuren.
Was hij maar ... Samen met zijn vrouw ... De droom, hun droom ... Ach, het zal wel nooit meer gebeuren, tenzij er snel een wonder gebeurd, maar is dat niet hopen tegen beter weten in?
Martin heeft tijdens zijn dertigste verjaardag de fabriek van de familie over moeten nemen. Zo eiste de traditie dat. Ook zijn zoon zal, als hij dertig wordt, voor de leeuwen geworpen worden. Het hart van Martin klopt echter niet voor de chocoladefabriek van de familie. Liever was hij met zijn vrouw hun eigen droom nagejaagd.
Het ´directeurtje spelen´ vergt veel van hem en vreet alle energie uit zijn lichaam. Hij wordt op de fabriek door de omstandigheden gedwongen om toneel te spelen. Hij speelt er vaak de vrolijke joviale man die hij ooit was. Alleen thuis is dat anders, daar is hij tegenwoordig vaak niet meer te genieten. Slapen is zijn enige remedie om het onbegrip van zijn vrouw te weerstaan. Waarom zijn vrouw nog steeds bij hem is, is voor hem ook één groot raadsel. Tegen haar is hij alleen nog maar sacherijnig.
Zelf zou hij willen dat het anders was, maar op de fabriek moet hij die vrolijke noot blijven spelen. Niemand mag weten dat hij er langzaam maar zeker aan kapot gaat. De familie zou dat nooit accepteren. De traditie is heilig.
Hoe lang hij het nog vol gaat houden weet hij niet. Lang kan het niet meer zijn. Dat mag niet, want dat houdt hij niet vol. Er moet snel iets gebeuren.
Was hij maar ... Samen met zijn vrouw ... De droom, hun droom ... Ach, het zal wel nooit meer gebeuren, tenzij er snel een wonder gebeurd, maar is dat niet hopen tegen beter weten in?
