Het is een verhaal waarin je de onvoorwaardelijke liefde voelt tussen moeder en zoon. Op een tedere, kwetsbare manier vertelt Helena over het gevecht van haar zoon tegen de buitenwereld, haar eigen machteloosheid, maar ook over de onuitsprekelijke liefde die ze nog altijd voor hem voelt. Naast het verwoorden van haar eigen pijn en gemis durft Helena ook vragen te stellen over onze huidige prestatiemaatschappij, waarin mensen die niet helemaal lijken te passen vaak genadeloos aan de kant worden gezet.
Met haar indringende portret zet Helena je aan het denken. Hoe kunnen we jongeren als Pepijn die zich kansloos voelen in onze samenleving uitzicht bieden op een betere toekomst?
Helena Dousis (1970) woont in Gorinchem. Ze werkt al dertig jaar als jeugdhulpverlener en biedt kamertraining aan jongeren die zelfstandig willen wonen. Ze staat iedere dag oog in oog met jongeren als Pepijn die moeite hebben hun plek te vinden in het leven. Helena ziet het als haar missie om jongeren de middelen te bieden om zelfstandig te wonen en functioneren in de maatschappij.
