Naast een hele reeks vertalingen in boekvorm (o.m. de Oden van Pindaros en epigrammen uit de Anthologia Graeca, het Lied van de Moezel van Ausonius en het Pervigilium Veneris, fabels van Leonardo da Vinci en Leon Battista Alberti, kunstbrieven van Aretino en een kruisweg van Mario Luzi) publiceerde Patrick Lateur ook tal van vertalingen van fragmenten en verzen van antieke en moderne dichters in bladen, tijdschriften en bloemlezingen. Naar aanleiding van zijn 60ste verjaardag worden ze hier gebundeld in chronologische volgorde.
Lucretius heeft weinig te maken met Franciscus van Assisi, Ambrosius en Emile Verhaeren staan ver van elkaar, en tussen Lord Byron en Ungaretti ligt een wereld van verschil. Maar de vierentwintig dichters
vormen hier een koor van stemmen die over zowat vierentwintig eeuwen heen in vele toonaarden de mens van alle tijden uitzingen. De keuze van de dichters, soms ingegeven door een of andere opdracht, zegt veel over de accenten die de vertaler legt binnen zijn eigen lectuur én over de manier waarop hij met die dichters omgaat.
In de aantekeningen worden auteurs en gedichten kort toegelicht.
Bij wijze van ten geleide schreef Geert van Istendael een uitdagend stuk onder de titel Verboden te vertalen.
Patrick Lateur (Beveren-Leie, 27 december 1949) is classicus en was van 1973 tot 2007 leraar Grieks en Latijn in Gijzegem. Hij is redacteur van Kunsttijdschrift Vlaanderen en sinds 2004 lid van de Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal- en Letterkunde.
Bij uitgeverij P publiceerde hij de dichtbundels Zeven vrouwen, Rome & Assisi, Ravenna, Kruisweg in de stad en Carmina miscellanea.
Voor P redigeerde hij de Sapfovertaling van Anton van Wilderode en stelde een bloemlezing samen uit het dichtwerk van Willy Spillebeen.
Hij bracht er vertalingen van het Pervigilium Veneris en werk van Plato, Ausonius, Da Vinci, Alberti en Aretino.
Hij werkt thans aan een vertaling van de Ilias en de Odyssee van Homeros voor Athenaeum-Polak & Van Gennep.
[www.patricklateur.be]
Lucretius heeft weinig te maken met Franciscus van Assisi, Ambrosius en Emile Verhaeren staan ver van elkaar, en tussen Lord Byron en Ungaretti ligt een wereld van verschil. Maar de vierentwintig dichters
vormen hier een koor van stemmen die over zowat vierentwintig eeuwen heen in vele toonaarden de mens van alle tijden uitzingen. De keuze van de dichters, soms ingegeven door een of andere opdracht, zegt veel over de accenten die de vertaler legt binnen zijn eigen lectuur én over de manier waarop hij met die dichters omgaat.
In de aantekeningen worden auteurs en gedichten kort toegelicht.
Bij wijze van ten geleide schreef Geert van Istendael een uitdagend stuk onder de titel Verboden te vertalen.
Patrick Lateur (Beveren-Leie, 27 december 1949) is classicus en was van 1973 tot 2007 leraar Grieks en Latijn in Gijzegem. Hij is redacteur van Kunsttijdschrift Vlaanderen en sinds 2004 lid van de Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal- en Letterkunde.
Bij uitgeverij P publiceerde hij de dichtbundels Zeven vrouwen, Rome & Assisi, Ravenna, Kruisweg in de stad en Carmina miscellanea.
Voor P redigeerde hij de Sapfovertaling van Anton van Wilderode en stelde een bloemlezing samen uit het dichtwerk van Willy Spillebeen.
Hij bracht er vertalingen van het Pervigilium Veneris en werk van Plato, Ausonius, Da Vinci, Alberti en Aretino.
Hij werkt thans aan een vertaling van de Ilias en de Odyssee van Homeros voor Athenaeum-Polak & Van Gennep.
[www.patricklateur.be]
