Het is de verjaardag van Maria Katz. Straks zal ze, zoals elk jaar, veertig rozen krijgen van Max, haar man. Was het niet lief van Max dat hij de werkelijke leeftijd van zijn vrouw in een toverboeket liet verdwijnen? Jong moet ze blijven, elk jaar weer. Veertig moet ze worden, elk jaar weer.
Marie komt uit een artistiek intellectueel milieu. Haar huwelijk met Max Meier, een eenvoudige man met grote politieke ambities, betekende een ommekeer. Marie schikte zich in de rol van echtgenote, zoals ze zich ook schikte in de rol van pianiste, opgelegd door haar vader. Haar eigen wil en identiteit zijn haar onbekend, ze draagt een masker waarachter ze zichzelf en haar leeftijd kan verbergen.
Een gevoelig verhaal over een huwelijk, jeugd versus ouderdom en het rollenspel van het leven.
Thomas Hürlimann (Zwitserland, 1950) is de zoon van een invloedrijke politicus. Hij studeerde filosofie in Zürich en Berlijn en was drie jaar werkzaam als regieassistent en dramaturg, onder meer voor het Schillertheater in Berlijn. Hürlimann heeft meerdere toneelwerken op zijn naam staan en geldt sinds de dood van Friedrich Dürrenmatt en Max Frisch als de belangrijkste toneelschrijver en auteur van Duitstalig Zwitserland.
Bij De Geus verschenen Het tuinhuis, De grote Kater en Juffrouw Stark. De laatste werd bekroond met de Joseph-Breitbach-preis, de hoogst gedoteerde prijs in het Duitstalige gebied.
De pers over Veertig rozen:
`Hürlimann kan zich met zijn nieuwe, autobiografische roman meten met Grass en Jelinek. Een van de mooiste Duitse romans van de laatste jaren. NRC Handelsblad
`Een grandioze roman over de destructieve kracht van liefde, over de familiegevangenis en het onvermijdelijke verglijden van de tijd. Die Zeit
De pers over eerder werk:
`Het is een genot om Hürlimann te lezen, en ik aarzel niet om hem na Günter Grass en Elfriede Jelinek de beste stilist in de hedendaagse Duitse literatuur te noemen. Standaard der Letteren
`Ook dit keer maakt de Zwitser royaal gebruik van satirische en karikaturale middelen en opnieuw demonstreert hij zijn grote stilistische vernuft.Trouw over Juffrouw Stark
`Hürlimann schrijft zeer mooi, hij maakt zinnen van porselein, zo precies zijn de woorden gekozen, zo broos zijn ze ook. De Morgen
`Als ik het proza van Thomas Hürlimann als de volmaakte expressie karakteriseer, dan bedoel ik niet de kracht van zijn taal, zijn vermogen precies te zijn, zijn taalgebruik, dat even drastisch als teder kan uitvallen, dan bedoel ik het verhaal in zijn totaal. Martin Walser
Marie komt uit een artistiek intellectueel milieu. Haar huwelijk met Max Meier, een eenvoudige man met grote politieke ambities, betekende een ommekeer. Marie schikte zich in de rol van echtgenote, zoals ze zich ook schikte in de rol van pianiste, opgelegd door haar vader. Haar eigen wil en identiteit zijn haar onbekend, ze draagt een masker waarachter ze zichzelf en haar leeftijd kan verbergen.
Een gevoelig verhaal over een huwelijk, jeugd versus ouderdom en het rollenspel van het leven.
Thomas Hürlimann (Zwitserland, 1950) is de zoon van een invloedrijke politicus. Hij studeerde filosofie in Zürich en Berlijn en was drie jaar werkzaam als regieassistent en dramaturg, onder meer voor het Schillertheater in Berlijn. Hürlimann heeft meerdere toneelwerken op zijn naam staan en geldt sinds de dood van Friedrich Dürrenmatt en Max Frisch als de belangrijkste toneelschrijver en auteur van Duitstalig Zwitserland.
Bij De Geus verschenen Het tuinhuis, De grote Kater en Juffrouw Stark. De laatste werd bekroond met de Joseph-Breitbach-preis, de hoogst gedoteerde prijs in het Duitstalige gebied.
De pers over Veertig rozen:
`Hürlimann kan zich met zijn nieuwe, autobiografische roman meten met Grass en Jelinek. Een van de mooiste Duitse romans van de laatste jaren. NRC Handelsblad
`Een grandioze roman over de destructieve kracht van liefde, over de familiegevangenis en het onvermijdelijke verglijden van de tijd. Die Zeit
De pers over eerder werk:
`Het is een genot om Hürlimann te lezen, en ik aarzel niet om hem na Günter Grass en Elfriede Jelinek de beste stilist in de hedendaagse Duitse literatuur te noemen. Standaard der Letteren
`Ook dit keer maakt de Zwitser royaal gebruik van satirische en karikaturale middelen en opnieuw demonstreert hij zijn grote stilistische vernuft.Trouw over Juffrouw Stark
`Hürlimann schrijft zeer mooi, hij maakt zinnen van porselein, zo precies zijn de woorden gekozen, zo broos zijn ze ook. De Morgen
`Als ik het proza van Thomas Hürlimann als de volmaakte expressie karakteriseer, dan bedoel ik niet de kracht van zijn taal, zijn vermogen precies te zijn, zijn taalgebruik, dat even drastisch als teder kan uitvallen, dan bedoel ik het verhaal in zijn totaal. Martin Walser
