Verhaaltjes van achter de ezel

Tijdens het schilderen komt het vaak voor dat de gedachten met me aan de loop gaan. Dit is niet zo vreemd als het lijkt. Omdat ik iedere dag schilder vertoef je veel in eenzaamheid. Dus niemand om mee te praten ja, en dan ga je in je hoofd het gesprek met jezelf aan.
Dit kan alle kanten opgaan. Soms is ook het schilderij waar ik mee bezig er debet aan. Een kleur een vorm alles kan aanleiding zijn voor een verhaaltje. Al kan ik het misschien beter over stukjes hebben. Dit omdat het vaak flarden zijn die in mijn gedachten ontstaan en die ik dan tijdens het schrijven aanvul met fantasie.
Al is wel altijd een waargebeurd feit de oorsprong van het verhaal. Door een bijzondere jeugd is dit vaak een bron om uit te putten. Ook een gesprek op de radio kan dit veroorzaken. Het is misschien vreemd, maar tijdens een dergelijk gesprek ga ik met ze in discussie. Terwijl ik weet: dat er niemand naar me luistert. Veelal kom ik op tijd tot het besef om mijn argumenten op te schrijven. Ook is daar de krant nog die me vaak doet afvragen in wat voor een wereld wij leven.
Dit alles heeft mij doen afvragen wat ik mooier vind. Schilderen of schrijven? Volgens mij kan het één niet meer zonder het ander