De oorlog is al lang achter de rug. Maar de Japanse bezetting heeft nog altijd haar weerslag op het leven van de Indonesiërs. Het zijn de gewone Indonesiërs die Pramoedya in zijn verhalen portretteert. De arme mensen die in de jaren vijftig in de stegen van Djakarta wonen: de baboe en de djongos, de werklozen, de hoeren, een eigenaar van een huurhuis, een mislukte kunstenaar, een vrouw wier man niet meer van haar houdt, een vroom man die bedrogen wordt, het kind van een nachtwaker, een schuldeiser, stationskoelies en zwervers. Voor hun leven en taal heeft Pramoedya een bijzonder gevoelig oor.
