Vitrine

Je legt me neer en spreidt.
Pelt me open, kijkt, ziet duizend
gezichten waar ik maar een - lelijk -
dacht. Je neemt de hele nacht.
's Ochtends mag het licht weer aan.
De wereld in Vitrine is een uitstalkast, waarin de hoofdpersoon rondkijkt en gezien wordt. Ze probeert mensen en situaties vast te leggen, terwijl ze zichzelf tegelijkertijd verbergt. Liefde, familie, alledaagsheid - het tentoongestelde leven wordt vol verwondering bekeken en van overbodige lagen ontdaan. Er wordt veel geobserveerd en maar mondjesmaat beleefd. Tot het moment waarop de ogen niet meer willen sluiten, de camera geen obstakel meer is en zelfs de dikste winterkleren er niet meer in slagen iets te verbergen.
Vitrine is het klassieke en ontroerende verslag van een ontwaken, geschreven in een heldere, beknopte stijl.