Peter du Gardijn is een scherp observator, die de absurditeiten van het alledaagse leven blootlegt. Of het nu gaat om aardappelpuree in cellofaan, het kunstgebit van Mladic of een condoomautomaat in een Raststätte langs de Duitse snelweg – de dichter slaagt er steeds in het perspectief zodanig te kantelen dat niets meer is wat het lijkt. Die desoriëntatie verwart, prikkelt en maakt aan het lachen. Du Gardijn zoekt de roes, of, zoals hij schrijft: ‘een plek om te vallen’.
