Als enig kind van drankzuchtige Ierse immigranten droomt Eileen van een beter leven, ver van haar hardvochtige jeugd. Wanneer ze als jonge verpleegster Ed ontmoet, een talentvolle neurobioloog die in niets lijkt op de mannen die ze tot dan toe gekend heeft, verwacht Eileen dat hij haar het kosmopolitische bestaan zal geven waarnaar ze zo verlangt. Eenmaal getrouwd koestert ze grote ambities voor zichzelf en haar gezin, en moedigt ze Ed aan om steeds meer te willen: een belangrijkere baan, prominentere kennissen en een mooier huis in een betere buurt. Haar idealistische man geeft echter helemaal niet om status en geld en werkt categorisch tegen. Terwijl de jaren voorbijglijden wordt duidelijk dat Eds flegmatische houding en onmacht worden veroorzaakt door een neurologische aandoening. Als hij al op jonge leeftijd begint te dementeren, kapseist het gezin. Het leven van Ed wordt verwoest, en dat van Eileen en zoon Connell ernstig ontregeld. In We zijn onszelf niet schetst Thomas het portret van het Iers-Amerikaanse gezin Leary in de tweede helft van de twintigste eeuw, en laat hij zien hoe een ongeneeslijke ziekte hoop en verwachtingen kan ondermijnen. Een meesterlijke roman over het menselijk tekort, over verlangens en kwetsbaarheid, en over verlies en liefde in al hun vormen.
