In haar debuut als dichteres houdt Charley Rose Schneider een pleidooi voor het delen van leed met elkaar. Zoals zovelen, overkwam het ook haar dat ze liever, in soms donkere tienerjaren, haar wonden likte, zich terugtrok en niemand lastig wilde vallen. In een latere periode van het incasseren van teleurstellingen en toch door moeten gaan, kwamen ineens allerlei woorden in haar op. In een heel eigen stijl doet zij, in de vorm van gedichten, verslag van de, bij tijd en wijle, harde wereld onder opgroeiende jongeren in de grote stad. Zij beschrijft hoe zij daarin zoekt, tussen erbij willen horen en zich teveel voelen, tussen mooi en gevat willen zijn en zichzelf lelijk vinden. Dit alles tegen de achtergrond van een auto-ongeluk, een tussenjaar tijdens de Corona-pandemie en ontluikende seksualiteit. Met ‘Wonden Likken’ hoopt Charley Rose Schneider anderen aan te zetten tot het doorbreken van stil lijden. Het benoemen van pijn en onzekerheid en het delen ervan met anderen, maakte en maakt haar wereld beter. Een hoop die zij koestert voor de velen die jong zijn en zich terugtrekken in eenzaamheid.
