Onze jongeren zenden signalen uit. Ze zijn hyper, hebben zelfdodingsgedachten, vragen zich af 'wie ben ik?'. We noemen hen verward, stellen diagnoses, schrijven pillen voor. Maar tonen zij symptomen van een ziekte?
Of zijn het gezonde reacties op een samenleving op drift?
Het is vijf voor twaalf. Onze jongeren leven in een verliesmaatschappij, voelen zich eenzaam en vinden zelden rust. Velen missen écht nestgevoel, liefdevolle aandacht en vooral goede gidsen op hun pad, zo blijkt uit de beklijvende verhalen van Lut Celie en de therapeuten van De Bleekweide.
Maar we kunnen het tij nog keren. Als we tenminste leren om jongeren écht te zien, met al hun krachtige emoties. Als we luisteren naar wat er achter die emoties schuilgaat.
Als we resoluut kiezen voor een zorgzame, verbindende opvoeding en zo onze jongeren een veilige bodem geven om op te groeien.
