Het wordt rustig om me heen. Er zijn geen voetstappen, geen huilende mensen. Er is geen gepraat en ook geen hoop. Neem me maar mee, ik ben er klaar voor. Maar plotseling word ik terug het zwart ingetrokken. Het is alsof ik word meegesleurd en kopje onder ga. Het zwart drukt op me en het benauwt me. Dit is niet het veilige en kalme zwart zoals het was, het zwart is veranderd. Het is nu dreigender. Ik wil weg! Maar ik zit vast, hier in het benauwde zwart. Ik kan het niet veranderen, het lukt me niet. Ik wil niet meer …
