Blogpost: Marjolein

Vijftig tinten grijs meets Eten, bidden, beminnen

01-07-2015 door Marjolein 1 reactie

+1 niet meer leuk × vind ik ook leuk

Afgelopen week schreef Stine Jensen in de Volkskrant en De Morgen een bijzonder artikel over wat ons werkelijk opwindt in boeken. De vijftig tinten grijs doen haar niks, maar de zoektocht naar nieuwe erotische ervaringen van Robin Rinaldi in Mijn man en haar minnaars wist Stine Jensen wel te raken. Niet alle porno is opwindend, en ook niet alle literaire seksscenes zijn opwindend. Er is voor een auteur vaak niets moeilijker dan een goede seksscene te schrijven, dit is slechts enkelen gegeven. Bij een kleine steekproef naar opwindende literatuur werd vaak de naam van Catherine Millet genoemd, net als Anais Nin. En zelfs James Salter kwam een enkele keer voorbij. Mannen kozen daarbij vaker voor expliciete pornografische literatuur, vrouwen laten blijkbaar graag wat meer aan de eigen verbeelding over. Maar dat is eigenlijk al geen nieuws meer.

Wat me wel fascineert is dat in een tijd waar vrouwen vrij openlijk erotische literatuur lezen - Grey is op dit moment het snelstverkopende boek in Amerika - er blijkbaar nog een taboe ligt op de zoektocht naar seksuele vrijheid van de vrouw.
Robin Rinaldi werd na publicatie van haar boek in Amerika bedolven onder negatieve reacties waarin ze werd beschuldigd van overspel, dat ze haar man niet waard was en nog veel extremere varianten hierop. Zelfs De Morgen en Metro deden verslag van deze discussie. En ook in Grey is er blijkbaar meer ruimte voor overheersing door de man, die de vrouw seksueel moet opleiden dan dat de vrouw zelf deze vrijheid krijgt.

Ik kan alleen maar hopen dat Mijn man en mijn minnaars haar lezers niet alleen opwindt, maar ook een bijdrage levert in de discussie over seksuele vrijheid voor vrouwen. Want het is net als bij goede seks - praten helpt.




Lees verder op mijn site