De stad der blinden - Een traag meesterwerk

Een dystopie is een wereld waar niemand wil leven...

José Saramago wordt beschouwd als een van de belangrijkste literaire figuren van de 20e eeuw en heeft vele prijzen gewonnen voor zijn werk, waaronder de Nobelprijs voor Literatuur in 1998. José begon met het schrijven van de romans op zijn 50ste en dit zou uiteindelijk een internationale reputatie krijgen. Dit verhaal is 1 van zijn werken en dit is mijn oordeel over het verhaal

In "De Stad der Blinden" van José Saramago wordt de lezer meegenomen naar een dystopische wereld waarin het verlies van het zicht de mensheid in duisternis onderdompelt. Het verhaal is gevuld met metaforen en scherpe observaties, en hoewel het boek zeker meeslepend is, slaagt het er niet volledig in om een verpletterende indruk achter te laten. Een van de meest opvallende aspecten van het boek is de geweldige taal die Saramago gebruikt. Het is poëtisch en beeldend, waardoor de lezer de wereld met al haar gruwelen kan voelen. Hij speelt met de zintuigen van de mensen en creëert een beklemmende sfeer die de rillingen over je rug doet lopen. Zijn beschrijvingen van de stadsomgeving en de emoties van de personages zijn rijk en gedetailleerd, waardoor het verhaal tot leven komt. De geografische ruimte is absoluut angstaanjagend.
De personages zijn opvallend en dragen bij aan de beklemmende sfeer van het boek. Saramago illustreert hun psychologische neergang uitmuntend en hun onderlinge interacties weerspiegelen de duistere kant van de mensheid. Hun onvermogen om met de situatie om te gaan, confronteert de lezer met onoplosbare vragen en veroorzaakt een gevoel van onrust. José springt soms abrupt vooruit in de tijd van het verhaal, waarbij hij gebeurtenissen overslaat die niet van direct belang zijn voor het verhaal. De vertelde tijd is dus een stuk groter dan de verteltijd aangezien het verhaal meerdere maanden in beslag neemt.
José gebruikt een auctorieel perspectief, hij weet alles en maakt dit ook duidelijk. Dit is slim aangezien dit ervoor zorgt dat je meer te weten wil komen naarmate je het verhaal verder leest.

Het verhaal gaat over een stad waar alle inwoners plotseling blind worden. De regering plaatst de blinden in een verlaten inrichting, waar ze moeten zien te overleven zonder hulp van buitenaf. Het gebrek aan hygiëne, voedsel en medische zorg veroorzaakt chaos en geweld. De blinde bevolking vormt uiteindelijk verschillende groepen, waarvan sommige proberen de macht te grijpen en anderen strijden om te overleven. Maar kunnen ze wel overleven? Welke gruwelijke daden moeten zij weerstaan? Zullen er offers gemaakt moeten worden?

Hoewel het boek meeslepend is, is het tempo naar mijn mening soms wat traag. Uitgebreide beschrijvingen en een overvloed aan gedachten kunnen de flow uit het verhaal halen en sommige lezers ongeduldig maken. Bovendien kan de constante herhaling van zinnen en de afwezigheid van aanhalingstekens bij dialogen soms verwarrend zijn.
Een ander punt van kritiek is het gebrek aan diepgaande karakterontwikkeling. Hoewel de personages op zichzelf interessant zijn, blijven ze enigszins vlak en niet interessant. Het ontbreken van namen voor de personages draagt bij aan hun gebrek aan individualiteit, waardoor het moeilijk is om echt met ze mee te leven.

Ondanks deze kritiekpunten slaagt "De Stad der Blinden" erin om een beklijvende en aangrijpende leeservaring te bieden. Saramago's verbeeldingskracht en zijn vermogen om diepe thema's aan te snijden, zoals de kwetsbaarheid van de mens en de duistere kant van de enge samenleving, maken dit boek tot een onvergetelijk literair werk. Persoonlijk geef ik dit boek een verdiende 4 sterren. Ik zou het boek samenvatten als een traag meesterwerk.