Dit schrijfdebuut van Karin Slaughter is ook mijn eerste kennismaking met deze schrijfster.
De eerste 100 bladzijden denk je: dit mens kan niet schrijven. Dialogen in zinnen als Sara zei: xxx, Jeffrey zei: xxx, Lena zei: xxx doen amateuristisch aan. Verder krijg ik de indruk dat ze geen
tekstverwerker heeft gebruikt maar een typemachine; achteraf worden verklaringen gegeven voor zaken die beter enkele alinea's eerder vermeld hadden kunnen worden. Corrigeren op een typemachine is dan natuurlijk lastig. Verder lijkt ze te zoeken naar de juiste hoofdpersoon. Ik dacht dat Sara Linton de hoofdpersoon in haar boeken was, maar haar ex, commissaris Jeffrey Tolliver, en zijn rechercheur Lena Adams zijn hier ook kandidaten voor. Ook de vertaling rammelt hier en daar: Do you mind? - No, wordt vertaald met Vind u het goed? - Nee!
Maar als je het 1/3 deel van het boek door bent, komt het verhaal goed op gang en wordt het een stuk beter.
Hoofdstukken eindigen met cliffhangers waardoor je snel verder moet lezen om in het (spannende) verhaal te blijven. Ze doet haar achternaam wel eer aan (Slaughter= vermoorden bloedbad).
Ik hoop dat de kwaliteit van haar volgende boeken is als de tweede helft van deze, want ik ga binnenkort zeker beginnen aan Zoenoffer en Een lichte koude huivering.
Overigens vraag ik mij wel af hoe iemand zwanger kan raken van ejaculaat in het gezicht (Hfdst.18)
Misschien heb ik op school toch niet zo goed opgelet...