Seks in de Renaissance van Marlisa den Hartog, interessant, maar ...

Voor Atlas Contact heb ik het boek 'Seks in de Renaissance’ van Marlisa den Hartog gelezen. Het heeft me even tijd gekost om mijn bevindingen hierover op papier te zetten. Dit omdat ik het een heel interessant onderwerp vindt, zeker door de combinatie van literatuur, persoonlijke documenten, maar het boek me tijdens het lezen lastig kon bekoren.

Het boek 'Seks in de Renaissance’ is georganiseerd in zeven hoofdstukken die bepaald zijn door zeven onderwerpen die ook nu relevant zijn zoals: ‘Size Matters’, ‘Nee betekent ja’ en het gesprek over de orgasmekloof. De schrijfster heeft de bedoeling om aan de hand van literatuur en persoonlijke documenten uit de Italiaanse Renaissance aan te tonen dat deze hedendaagse onderwerpen al eeuwenoud zijn. Persoonlijk heb ik moeite met de manier waarop de schrijfster de bronnen gebruikt om bepaalde standpunten aan te tonen. Ik begrijp de verklaring dat literatuur de ideeën van een samenleving weergeeft, aan de andere kant, Vijftig Tinten Grijs en alle stuiverromans uit de huidige tijd geven niet een juiste weergave van de ideeën van deze samenleving, daarnaast is literatuur aan mode onderhevig. Natuurlijk heeft de schrijfster een degelijk onderzoek gedaan en legt ze zich niet vast aan beweringen in de literatuur en test ze deze aan de persoonlijke documenten uit die tijd.

Per hoofdstuk onderzoekt de schrijfster een onderwerp, ze begint met een kunstwerk wat een illustratie is van het onderwerp wat wordt behandeld. Dit is een fijne manier om een onderwerp te introduceren. Dan worden de hoofdstukken in losse paragrafen gedeeld om meer informatie te kunnen delen, ook dit is een prettige manier van lezen. De onderwerpen zijn interessant, de literaire voorbeelden zijn interessant. Helaas duizelden alle voorbeelden en namen die genoemd werden mij door het boek heen. Alles is erg goed onderbouwd, er zijn vele voorbeelden en toch raakte ik de draad steeds kwijt. Het leek als of er van de hak op de tak gesproken werd over verschillende bronnen, in het boek werd niet de tijd werd genomen om bekend te raken met de bronnen, waardoor het mij duizelde. Het las soms als een opsomming van literaire bronnen welke niet altijd goed te volgen was. Wat mij betreft was het prettig geweest als er meer diepgang en meer aandacht was besteed aan de introductie van de meest gebruikte bronnen voordat er in een razend tempo uit geciteerd werd.

Laatste punt van kritiek, de ondertitel, ’Standjes en standpunten in de tijd van Da Vinci (en wat we daar nu van kunnen leren)’ ik denk dat dit een totaal verkeerde verwachting wekt bij het lezende publiek. Ja, dit boek gaat over standjes, en over standpunten, maar niet als rode draad.

Ik besef me dat voorgaande niet heel positief klinkt, toch heb ik dit boek interessant gevonden. Het is een boek wat heel prettig per hoofdstuk te lezen is, de delen waar de schrijfster de kunst aan het cliché van het onderwerp verbind zijn onder andere écht heel leuk om te lezen. Als je het geduld kunt opbrengen om de verschillende literaire bronnen op een rijtje te krijgen, is dit een fijn boek om te lezen.