Gekwetste zielen rond een graf

Als het boek begint dan weet je dat Thomas Geel al bijna een jaar geleden overleed, nadat hij als uitgever enorme ophef had veroorzaakt met het uitgeven van een neofascistisch boek. Je maakt kennis met de betrokkenen die verschillende kanten op zijn geslingerd. Zijn vrouw Isa leeft teruggetrokken in het tweede huis in Ierland, alle schepen achter zich verbrandend. Dochter Leonie is gesloten, maar wel nieuwsgierig. Journalist Joris wil de affaire Thomas G. uitpluizen en er over publiceren.

De auteur trekt de lezer mee door deze drie personen afwisselend als ik-figuur hun eigen hoofdstukken te laten vertellen. Als ze elkaar ook gaan ontmoeten, ontstaat er een interessante dynamiek. Intussen komen ook andere figuren in beeld. Er gebeurt ontzettend veel, vooral als een afscheidsmanuscript van Thomas opduikt. Isa houdt het een tijdje geheim, gaat het dan voorlezen aan haar kinderen en Joris en de assistent van Thomas. Daarna verbrandt ze het. Als lezer raakte ik geïrriteerd. Er was een veelheid aan onlogische acties, losse eindjes, mensen waarin ik me heel moeilijk kon verplaatsen. Gehaast las ik het boek verder uit. Die prachtige Ierse landschappen konden mij gestolen worden.

Daarna, in de leesclubdiscussies, werd ik door sommigen bevestigd in mijn irritatie, anderen bewonderden het boek. Na een tijdje ben ik stukken gaan herlezen. En wat gebeurde: bij tweede lezing zag ik prachtige stukken, meer diepgang, en sommige dingen gingen ‘kloppen’. Voor Thomas gloort toch nog een kansje op rehabilitatie, en dat gun ik hem wel.