Lees Blauw van twee Antwerpse J.B. Hathewine

Toen de meiden (sorry, we zijn toch steeds meiden, nee?) een voorstel op het internet deden om hun boek te lezen en recenseren, was ik er klaar voor. Ik wilde eigenlijk verplicht worden om een boek te lezen, welk dan ook. Ik had zin om gewoon te zitten en te lezen. Zo makkelijk was het niet. Als je met “Blauw” begint, moet je er rekening mee houden dat je er de hele dag mee kunt zitten. Bij mij was het de nacht.. Oefff. Zo snel heb ik nog nooit een Nederlands boek gelezen. Eerst was ik een klein beetje teleurgesteld omdat ik al vanaf het eerste hoofdstuk wist welk geheim het hoofdpersonage Olivia had. Ja, ja. Ik denk dat ik toch te veel lees... :) Maar hoe het verder afloopt en dat ze in het eerste hoofdstuk tegen een boom zou knallen... Nou ja, dat overtrof mijn stoutste verwachtingen.
Hoe het boek is geconstrueerd, is echt mooi. Je vindt daar het heden dat zich verweeft met het verleden. Je leest daar brieven van een zus, van wier bestaan Olivia niks wist en een dagboek van haar moeder die heel zelden aan het woord komt. Je wordt geconfronteerd met de geheimen die je leven kunnen verduisteren en die tot ongeluk van iedereen zich als een muur rondom het gebroken gezin opbouwen. Je leert ook hoe groot de invloed van een manipulerende, ongelukkige moeder op het leven van haar dochters is. Je leert om verder dan je eigen neus te kijken. Je leert dat de mensen niet zijn wat je van ze verwachtte en dat je leven, hoe moeilijk het ook lijkt, een mooie wending kan krijgen met klein beetje goede wil. Je leeft met de personages mee. Je voelt de pijn, de tranen en de onmacht. Je huilt, omdat het zo sterk bij je binnen komt en je lacht om dezelfde redenen.
Prachtig is ook het blauw van de titel dat als leidmotief in het boek terugkomt. Blauw zijn de ogen van een jongen die een man wordt en van een meisje bij wier geboorte alles is begonnen. Blauw is het favoriete T-shirt van Olivia. Blauw is de favoriete kleur van Olivia’s man, die toevallig een boek met een blauw omslag leest. De kinderwagen op de straat is blauw. Blauw zijn strippen op de vloer van het ziekenhuis. Blauw de aders op Olivia’s moeders handen. Tijdens een begrafenis heeft Olivia een donkerblauwe jurk aan en haar zus een donkerblauwe jas. En wanneer het boek ten einde komt, en je opnieuw kan ademen: “Het wordt half overdekt door een blauweregen die stilaan begint uit te schieten nu de zon weer in het land is”. En ja het gaat hier om een plant, maar je kan ook over de regen denken die als tranen van geluk alles reinigt en een nieuw begin voorspelt.
Kortom “Blauw” is een aanrader.