‘Steigereiland’ van Lidewij Martens is een prima politieroman, maar is weinig complex en mist hier en daar wat spanning

Alweer een tijdje geleden ontving ik Steigereiland thuis. Vanwege mijn scriptie (die ik inmiddels heb gehaald, yay!) duurde het wat langer dan normaal voordat ik het boek er bij pakte. Toen ik samen met Esther een weekend ging kamperen tijdens Welcome to the Village kon ik eindelijk rustig de tijd nemen om het boek te lezen.

Synopsis
Lin moet altijd schipperen: tussen haar functie als rechercheur in de regio Rijnmond en haar officieuze rol als ordebewaker op Steigereiland: een kleine gemeenschap van woonbootbewoners waar zij al heel haar leven deel van uitmaakt. Als er een drugsvondst wordt gedaan, krijgt die zaak topprioriteit. Maar dan verdwijnt de vijftienjarige Sabine, Lins buurmeisje en zwemmaatje. Niet alleen wordt Lins ex daarmee in verband gebracht, ook brengt het Lin terug naar een noodlottig ongeval in het verleden. Is zij in staat Sabine op tijd te vinden, of komt het allemaal te dichtbij?

Recensie
De auteur van dit boek, Lidewij Martens, schreef onder andere scenario’s voor Flikken Maastricht en Baantjer. En dat is te merken. Steigereiland zit namelijk op dezelfde manier in elkaar: verschillende gebeurtenissen die elkaar snel opvolgen en uiteindelijk samenkomen. Behoorlijk voorspelbaar, maar niet heel anders dan andere politieromans. Toch had het voor mij wel wat complexer gemogen. Zeker in vergelijking met de politieromans en thrillers die ik de laatste tijd heb gelezen, is dit verhaal vrij mager. Waar ik bij DNA of Vortex tot het einde in spanning zat om de ontknoping, was Steigereiland voor mij geen ‘pageturner’. Ik merkte al snel waar het heen ging. Dit hoeft niet erg te zijn, maar zorgt er helaas wel voor dat de spanning ontbreekt en dat element is toch wel vrij cruciaal voor dit genre.

Wellicht ben ik inmiddels teveel goede Scandinavische thrillers gewend en ben ik te kritisch geworden. Maar wanneer ik het boek vergelijk met Nederlandse series in hetzelfde genre (denk aan Undercover en Mocro Maffia), weet ik zeker dat het beter kan. Iets anders waar ik zelf helemaal kriebelig van werd waren de gedachtenspinsels of uitspraken van de karakters. Het was soms niet helemaal duidelijk of dit een algemene beschrijving was van mensen of een gedachte van een van de personages, maar problematisch vond ik ze hoe dan ook. Een voorbeeld: wanneer twee jonge meiden geïntroduceerd worden aan de lezer blijkt de één “veel te dun” te zijn en de ander veel “babyvet” te hebben, “maar er niet mee te zitten”. Disturbing much! Ook worden een aantal verdachten voortdurend “De Chinezen” genoemd, louter gebaseerd op een buitenlands accent. Niet helemaal oké als je het mij vraagt.

Eindoordeel
Al met al een prima boek. Het is makkelijk te volgen, dus wat dat betreft is Steigereiland perfect voor op vakantie. Toch blijf ik het jammer vinden dat het verhaal vrij voorspelbaar is en de karakters stereotyperend zijn. Het mag naar mijn mening allemaal wel wat complexer.