Recensie Indian summer

Ugh, ik plak wel eens woorden aan elkaar tot zinnen die niet meer te verteren zijn maar om deze moest ik lachen:
" Maar Alma had de hele zaak in een soort trance geregeld, en ik kon niet uitmaken of de begrafenis in gewijde aarde een vertraagde wraakneming was of alweer een bewijs dat de conventie je altijd de loef afsteekt op die zeer moeilijke momenten dat het moeizaam vergaarde vocabularium van de persoonlijkheid opraakt en je naar vaste grond onder je voeten zoekt in de plotselinge, duizelingwekkende stomheid. (blz.10)"
Op blz.29 besloot ik resoluut maar even opnieuw te beginnen.

Toch snakte ik ernaar het boek uit te lezen, een haalbare finish bij 173 blz.
Het overmatig gebruik van bijvoeglijk naamwoorden neemt iets af en ook het geknutselde verdwijnt op de achtergrond. De contrasten blijven. Op meerdere momenten worden de verschillen in de natuur rondom het huis omschreven, in de weerspiegeling van het licht in het zwart van het natte asfalt, in het geluid van de stad tov de natuur, het negatief van de foto.
Wat legt die foto uberhaupt vast, wie ziet wie hij is?
Alma met haar doordringende grijze ogen? Gustav die met zijn sterke persoonlijkheid en meningen dwars door hem heen kijkt?
In dit verhaal lijkt een heel leven op de achtergrond behalve zijn verloren maar onvermijdbaar immer aanwezige liefde van toen, van nu, de afstand "tussen mijn spiegelbeeld en het onbekende beeld van mij in de ogen van een ander."

Mooi het herhaalde gebruik van het huis, de lucht, grassprieten, wind, naaldbomen, berken, rozenbottels, de suizing van het bos en de zee en de rieten stoel die kraakte, in verschillende vormen als stemmingmaker.

Geen makkelijk leesbaar boek maar wel een pakkend portret van de relatie tussen (voornamelijk) drie personen, een worsteling om te berusten in het verleden, in het niet weten wie we werkelijk zijn, wat was en is.