Recensie Werken van barmhartigheid

Toen ik het verhaal begon ervaarde ik vaagheid en oeverloos gezever. Dan komt er een verhaal bovendrijven, dat boeit, en als je het boek uit hebt lees je de eerste bladzijden maar weer eens.. Ik realiseerde me dat vaak eerst het denkpunt/conclusie wordt gegeven en waar het op slaat wordt aanzienlijk later duidelijk. Een soort van andersom volgorde.
Er worden alleen zoveel "issues" aangehaald dat ik het gevoel heb dat ik vele connecties in het verhaal (nog niet) bij elkaar heb. Veel dingen worden ook ver uitgewerkt en daarvan weet ik het nut in het verhaal (nog) niet te plaatsen. Hetzelfde met de titel : je zou een 1:1 link verwachten met het geloof...en de actie van Oolsdorf valt er in mijn optiek ook niet onder want dit was puur egoisme als wegpoetsen van zijn "bijdragen" (schaamte & schuld, heeft hij het daarom aan zijn hart?) in zijn huwelijk. Ook de (vele) thema's maken dat ik het gevoel heb dat ik "er nog niet uit ben".
Kortom: ik vind het prettig het boek tot het einde gelezen te hebben (plus nogmaals het eerste stuk), EN ik heb het gevoel dat ik het nogmaals zou moeten lezen omdat ik veel gemist heb. Tsja...........

Daarbij komt dat ik het niet prettig vind dat er veel woorden (meer dan 20)in stonden die ik nog nooit gehoord had. Is dit omdat ik te weing belezen ben???
Met referentie aan de woorden van Louis Ferron:
"Ik schrijf geen moeilijke boeken. Ik schrijf wel literatuur die tevens over literatuur gaat en verwacht van de lezer dat hij mijn kennis tot op zekere hoogte deelt"
Nogmaals: Tsja.....