Hij was de laatste getuige

Bij het zien van de schitterende cover van De Laatste Getuige van Frank Krake weet je meteen dat je niet zomaar een zoveelste oorlogsverhaal gaat lezen. Om een of andere reden weet je meteen dat je een indringend, afschuwelijk verhaal gaat lezen.
Al gelijk tijdens het lezen van het eerste hoofdstuk krijg je een zwak voor Wim, je hebt hem meteen in je hart gesloten. Je hebt meteen al door dat er geen kwaad schuilt in hem, die keren dat hij boos wordt, is het terrecht en heeft die persoon het ook verdiend. Ondanks dat het een indringend, schokkend verhaal is, is het tegelijkertijd ook bewonderenswaardig hoe inventief Wim was. Je kan alleen maar begrip hebben voor waarom hij wilde overleven en gelukkig heeft hij die wens van toen uiteindelijk ook uit kunnen laten komen. Bij het weerzien met zijn moeder moet je alleen maar lachen om de opmerking die hij maakte na wat zijn moeder tegen hem zei.
De Laatste Getuige geeft goed weer hoe de jeugd van Wim was, wat hij was geworden als de oorlog niet was uitgebroken, hoe het vroeger was op Kattenburg in Amsterdam, hoe de band was met zijn moeder en zus, het begin van de oorlog in Amsterdam, hoe Wim wist te overleven in de drie concentratiekampen en van de scheepsramp, hoe het eraan toe ging in de kampen en op de schepen, hoe hij zijn vrouw heeft leren kennen en hoe het Wim na de oorlog is vergaan.

Lees verder op https://surfingann.blogspot.com/2018/06/de-laatste-getuige-frank-krake.html.